Pjeireblues 2014 – 10de Editie! Al tien jaren houden ze het vol en ‘de rekker’ is er nog altijd niet uit, als je de inrichters moet geloven! Tiende editie, dit betekent feest. Kon trouwens moeilijk anders, want dit jaar is het festival op 6 december en dan komt sowieso Sinterklaas (en die heeft niet veel licht nodig, wat bleek tijdens het optreden van Joey Gilmore…). En wie niet in Sinterklaas gelooft, gelooft ook niet in Pjeireblues.

Het programma mag er zijn. De opener is Belgisch en een herhaling van tien jaren geleden: “Les Générals Jack”. Daarna gaan we het Kanaal over voor de Britse “BabaJack” of, kiekenvel on stage. Iedereen op temperatuur voor Toby Walker. Eén man, één gitaar, maar met wat een virtuositeit (en humor!). Afsluiten doen we dit jaar, maar dan liefst in stijl en met het nodige vuurwerk, met “Joey Gilmore Band”. De rest is nu al geschiedenis. Behalve Sinterklaas.

Wij van Rootstime waren er bij en hadden het geluk te kunnen babbelen met Becky Tate & Trevor Steger (“BabaJack”) en… Joey Gilmore. Joey Gilmore, hadden we nog maar twee dagen geleden kunnen meemaken in Hasselt, waar hij ook door move2blues in de MOD geprogrammeerd was. De show die Gilmore daar bracht zal zeker iedereen bijblijven. Wat een show en wat een aimabele man!

Joey maakte voor Rootstime tijd, nog voor hij gegeten had en voor hij de avond zou afsluiten in Vilvoorde. Joey zat rustig tegenover me en keek me met zijn kleine vragende ogen heel voorzichtig aan. Soms moest ik mijn vraag herhalen, maar dat moet met het lawaai en/of de leeftijd te maken hebben…

Mr. Joey Gilmore, welkom hier in Vilvoorde op de 10de editie van “Pjeireblues”. Je bent in het Noorden van Florida, in Ocala geboren in 1944, maar je leeft momenteel in Zuid Florida. Ben je in een muzikale omgeving opgegroeid? Wanneer wist je dat je een muzikant wou worden?

Ja, ik woon nu in het Zuiden van Florida.

Mijn jeugd? Een muzikale omgeving?

Ja… (hij neemt even de tijd om na te denken) In principe, kom ik uit een muzikale familie. Mijn tante, bij wie ik woonde en haar familie waren heel religieus. Ze zongen allen in de kerk in het zangkoor en…  Ze zaten ook in verschillende gospel groepen.

Over Joey Gilmore vind je op internet een verhaal over een kapperszaak en een kapper die een gitaar had. Een verhaal dat de carrière van kleine Joey bepaald heeft. Maar, wat zou Joey geworden zijn als deze kapperszaak niet bestaan had?

Ja, er is een vreemd verhaal over een man, die ieder weekend naar het dorp waar we woonden kwam, als kapper. In een kleine houten shop kwam hij onze haren knippen. Hij kwam daarvoor speciaal van een andere naburige stad. Het eigenaardige aan die man was, dat hij altijd een gitaar bij zich had. Het was gezien de vorm, geen gewone gitaar. Het was een kleine elektrische gitaar zonder versterker met een “flat body” (platte vorm). Het was een lap steel gitaar. Ik kende zelf toen nog niet het verschil, tussen een gewone en andere gitaren. Het was een elektrische gitaar met een heel speciaal geluid. Want, wat deed hij er mee? Hij legde de gitaar op de leuning van de houten stoelen in de shop en, wanneer hij erop speelde, ging alles in resonantie mee trillen. Je had zo geen versterker nodig om het geluid te kunnen horen. Dat was heel speciaal. Ik ging speciaal vroeger naar de shop, of na school naar hem, om van hem te kunnen leren spelen. Ik heb heel veel geleerd door alleen maar te luisteren.   

Je was heel jong, toen je al wist dat de gitaar het instrument was dat je zou willen spelen en niet een harmonica, of… Wat betekent een gitaar voor jou?

Ja ik wist al heel jong dat ik een gitaar wou hebben. Maar, ik ben als jonge knaap, op school als drummer begonnen.

De betekenis van de gitaar voor mij?
Voor mij is de gitaar “a way of life”. Er zijn veel dingen in mijn leven, die ik nooit zou kunnen gedaan hebben, als ik de gitaar niet had en mijn capaciteiten als muzikant niet zou kunnen benut hebben. Dank zij de gitaar heb ik veel dingen kunnen doen. 

Mijn eerste gitaar?
Die heb ik van mijn tante gekregen. Mijn tante wist eigenlijk niet dat ik gitaar kon spelen. Toen ze me hoorde spelen in de kerk, barstte ze van ontroering in tranen uit en kocht me de volgende dag een gitaar. Ze was toen heel fier. Ik heb in de kapperszaak, op een kleine houten gitaar, op mijn eentje zelf leren spelen…

Waarom ben je altijd in Florida blijven wonen en ben je niet naar de grote blues steden als bv. Chicago verhuist?

Ik ben in Florida / Miami gaan wonen rond mijn twintigste. Ik ben daar toen even gebleven en heb er in een plaatselijke band wat gespeeld. Ik ben dan drie jaren mijn militaire dienst gaan doen, maar ik ben nooit naar het buitenland gestuurd geweest.
Chicago?
Ik ben nooit geïnteresseerd geweest, om zelf naar de grote “blues cities” te gaan. Weet je dat… al de heren die wat te betekenen hadden in de muziek business, eigenlijk naar Zuid Florida kwamen om hier te kunnen vertoeven en optreden. Zo heb ik ze hier kunnen ontmoeten en ze leren kennen.

In die periode had ik een band, die alle stijlen kon spelen en die met iedereen kon spelen. Meestal deden we de backings van de artiesten die naar het Zuiden kwamen, want ze hadden hun eigen band niet meegebracht. Ik speelde met heel wat mensen…

Wat is de reden dat je na meer dan veertig jaren en op zeventig jarige leeftijd nog steeds blijft door doen?

Ondanks mijn leeftijd treed ik nog altijd graag op. Het is “my way of life!” Ik geniet er van, als ik contact heb met het publiek en de mensen zie lachen, zie genieten. Dat alles is een deel van mijn leven. 

Wat zijn de beste de beste / de slechtste momenten geweest tijdens je carrière?

Speciale gebeurtenis?
Ja, er is één heel speciaal moment in mijn carrière, dat ik nooit zal vergeten. Dat was, wanneer ik in 2006 in Memphis de ‘International Blues Challenge’ gewonnen heb. In 2005 deed ik ook mee, maar verloor ik de wedstrijd door technische omstandigheden. Met deze nominatie waren we de beste in de wereld…

Ik kreeg toen van de Blues Foundation, de titel “Ambassador of the Blues” en daar ben ik heel fier op! Het is ook een belangrijke erkenning, omdat het je helpt, wanneer je andere muzikanten uit andere landen ontmoet. Muziek is een universele taal en kent grenzen. Muziek opent alle grenzen en neemt rassenproblemen weg. Mensen komen om van je muziek te genieten en zijn niet geïnteresseerd in de kleur van de huid van anderen.
Trieste gebeurtenis?
(Na een korte stilte…) … Ja, toen ik mijn zoon verloor. Hij was mijn enige zoon, mijn enig kind. Hij verdronk door een ongeval in een kanaal en hij stierf a.g.v. epileptische aanvallen. Dit gebeurde in juni van dit jaar, 2014… Dit was het meest trieste ogenblik in mijn carrière en in mijn leven…

Is er een verschil tussen de blues muziek in de States en in Europa?

He basis verschil is dat het Europese publiek veel meer appreciatie toont aan de muzikanten. Het publiek in de States is oppervlakkiger…

In 1989 heb je je eerste album (“So Good To Be Bad”) uitgebracht en in in 2008 je zesde album “Bluesman”. In al die jaren slechts zes albums... Is er een nieuwe release gepland?

1989: “So Good To Be Bad”, dit zou mijn éérste officiële release zijn?... Maar, dit is niet zo. Er zijn nog andere opnamen, maar deze zijn nooit officieel uitgebracht of geregistreerd geweest. In 1971 scoorde ik al met een hit (“Somebody Done Took My Baby And Gone”). Je kon dat album toen kopen, maar niet officieel, “they did it from under the table, if you understand…”

[Het nummer is te horen op het compilatie album "Miami Sound Rare Funk And Soul From Miami 1967-1974" – 2004 / Red.: video]

Een nieuw album?

We hebben een nieuw album opgenomen, dat klaar is om uitgebracht te worden op het einde van december.

Wat zijn je interesses buiten muziek?

Géén… Buiten muziek is er niet anders. Muziek is mijn leven.

Heb je nog (muzikale)dromen?

Ja… ik droom ervan om andere, jonge muzikanten in de wereld van de blues te kunnen brengen. Want, de blues is zo vaak zo verkeerd begrepen en te vaak achteruit geduwd… Als ik meer jonge mensen zou kunnen helpen om de blues te begrijpen en te spelen, dan zou de blues ook blijven verder bestaan…

Laatste vraag: Hoe wil je later herinnerd blijven?  

Als Mr. Joey Gilmore, the Blues Ambassador… the blues man, the world blues man!

Mr. Joey Gilmore, thanks a lot for your time, and for your music!
“Let me thank you...”

Eric Schuurmans

meer foto's

Discography:
1989 : “So Good To Be Bad”
1993 : “Can’t Kill Nothing”
1995 : “Just Call Me Joey”
2005 : “Joey Gilmore”
2006 : “The Ghosts Of Mississippi Meet The Gods Of Africa”
2008 : “Bluesman”